اطفال

این ی ماه کابوس بود و کابوس..میتونست خیلی بدتر بشه و فاجعه ب بار بیاد..ولی خب انگاری خدا ی بار صدامونو شنید...هنوز خطر صد درصد رفع نشده..ولی تا همینجاشم کم نیس...

تنها خنده از ته دلم این مدت سر امتحان پایان بخش اورژانس بود ک واسه پیچوندن امتحان ی کیک خریدیم و کد ویزیت جامع رو گفتیم بنویسن روش..و انقدر بچه ها  مسخره بازی در آوردن و خندیدیم ک واسه اولین بار بعد 15 ماه اینترنی و 7 سال دانشگاه تازه احساس کردم ممکنه دلم واسه این روزا تنگ بشه...

اطفال آخرین بخشه اینترنیمه ک از اول تیر شروع شده..بخاطر شیوع وحشتناک کرونا تعداد مریضای بخش خیلی کم شده..و ویزیتا کمتر..و برای اولین بار تو تمام اینترنیم چون تعدادمون زیاده و 9 تا اینترنیم کشیکام کمتر از 10تاس تو ماه...و این کمک میکنه بیشتر ب کارای پایان نامه ام برسم..موضوعش در مورد مرگ و میر کودکانه و با دیدن علت فوتها بشدت مودم اومده پایین و افسرده شدم...

دیشب تو کشیکم..ی پسربچه 3 ساله رو آوردن فول اررست قلبی تنفسی..هیچی نداشت...بعد از ی ربع CPR ، قلبش برگشت...و ب دستگاه وصل شد...ولی ب احتمال زیاد مرگه مغزی شده بخاطر دیر آوردنش...بجه ی زبان بزرگ داشته ک باید جراحی میشده،جراحی نشده..افتاده ته حلقش خفه شده..مامان اول زنگ زده ب داییش..تا اون اومده و اون زنگ زده ب 115 و تا اونا رسیدن و رسوندن بچه رو ب بیمارستان..زیادی هایپوکسی کشیده و احتمالا مغزش آسیب جدی دیده...همینقدر راحت زندگیه ی آدم ب صرفه بی مسئولیته دو تا آدم ک اسم پدر و مادرو یدک میکشن،تموم شده...

 

+این روزا درگیر جمع کردن نمونه های پایان نامه امم..2 مردادم امتحان صلاحیت بالینیمه..همینه ک کم پیدام...